روی تخت اتاقم نشسته ام اتاقی تاریک

اما اینجا نیستم

در دوردست های خیال فکرم به یاد روزهایی ست که پابرهنه میان شکوفه باران می دویدم

و تو پناهم بودی و تو میگفتی نخواهی گذاشت دلم بگیرد حتی در نم نم باران حتی نخواهی گذاشت بر من نفوذ سرما را

اما حالا...

دلم گرفته است و باران هنگامه کرده

و می ترسم از صدای غرش رعد و می لرزم از سرما از سرمای بی کسی

و تو نیستی که مرا در آغوش بگیری و دستانم را به گرمی بفشاری و تو نیستی که نگذاری سردم نشود و به من آرامش بخشی

با همان بغضی که روزهاست در گلویم جا دارد با همان بغض همیشگی پنجره را می گشایم

دلم میخواهد یک بو را استشمام کنم

عطر باران و خاک را

این خاک تبرک توست برایم

خانه ی توست...

ببین باران که بر خانه ات می خورد چه عطری بلند می شود

مثل اشک های من بر خانه ات

دلم میخواهد یک بو را استشمام کنم تا آخر عمرم

و می خواهم با همین بو جان دهم

دلم میخواهد یک بو را استشمام کنم

فقط یک بو

عطر باران و خاک را

یادگار روزهای گذشته مان...

نظرات شما عزیزان:

دختر مهر

ساعت17:18---22 مهر 1393

چ قد رویایی!
پاسخ:خخخخخخخخخخ خودم نوشتم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: